از جمله مسائلی که در سال اول انقلاب اسلامی ایران رخ داد تصویب قانون اساسی بود که در آذرماه سال 1358 به رفراندوم گذاشته شد لیکن برخی نسبت به اصول آن اعتراض داشتند از جمله اهل سنت در سیستان و بلوچستان و کردستان که به اصل دوازدهم آن که بیان می دارد:
«دین رسمی ایران، اسلام و مذهب جعفری اثنی‌عشری است و این اصل الی الابد غیرقابل تغییر است و مذاهب دیگر اسلامی اعم از حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل هستند و پیروان این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه (ازدواج، طلاق، ارث و وصیت) و دعاوی مربوط به آن در دادگاه‌ها رسمیت دارند و در هر منطقه‌ای که پیروان هر یک از این مذاهب اکثریت داشته باشند، مقررات محلی در حدود اختیارات شوراها بر طبق آن مذهب خواهد بود، با حفظ حقوق پیروان سایر مذاهب.»
معترض بودند که حقّ اهل سنّت آنچنان که شایسته است رعایت نشده لذا آن را به امام خمینی (ره) اعلام و ایشان مرقوم نمودند:
بسمه تعالی
ترمیم این اصل و بعضی اصول دیگر که در متمم قانون اساسی نوشته می‌شود و تصویب آن، در صلاحیت ملت است و به رفراندم گذاشته می‌شود، از نظر اینجانب بلا مانع است.
روح الله الموسوی الخمینی
اما همه شاهد بودند که موقع ترمیم قانون اساسی در سال 1368 هیچ اشاره ای به اصل مورد اعتراض اهل سنّت یعنی اصل دوازدهم نشد. و این یکی از شعارهایی شد که متأسفانه به آن عمل نگردید.
ذیلاً تصویر پاسخ امام خمینی (ره) به نامه مرحوم دکتر ابراهیم یزدی در این خصوص که از روزنامه اطلاعات آخر دیماه 1358 صفحات 1 و 3 انتخاب شده است را ملاحظه خواهید نمود:
توضیحات لازم:
اولاً تاریخ نامه امام خمینی در صحیفه امام (ج 12، صفحۀ 123) 1 بهمن 1358 درج شده در حالیکه این نامه روز قبل از آن در روزنامه اطلاعات منتشر شده بود، ثانیاً مخطاب نامه را نمایندگان مجلس شورای اسلامی عنوان نموده در حالیکه آن زمان هنوز مجلس تشکیل نشده بود، ثالثاً هیچ اشاره ای در پاورقی به نامۀ مرحوم دکتر یزدی نشده است.
تو در نماز عشق چه خواندی؟